Już w XVIII wieku było przekonanie, że w okolicach Przygórza jest wiele bogactw naturalnych. W 1706 roku, pierwsze źródła pisane mówią o kopalni miedzi, która miała się tu znajdować. W 1712 roku baron von Hammstein z Woliborza otrzymał od cesarza Karola VI prawo do wydobycia minerałów i węgla, w tutejszych posiadłościach. W połowie XVIII wieku kupcy ze Świdnicy utworzyli tutaj gwarectwo eksploatujące miedź. Po wojnie siedmioletniej w 1762 roku, żołnierze austriaccy i mieszkańcy Jugowa zdemolowali urządzenia kopalniane i w związku z kłopotami finansowymi właścicieli, kopalnię zamknięto. W XIX wieku podejmowano jeszcze próby eksploatacji, jednak w okresie I wojny światowej obiekty kopalniane pozamykano. Obok miedzi wydobywano tutaj kobalt, nikiel i chrom.

W 1856 roku powstało w Przygórzu, w związku z istniejącymi kopalniami rud, przedsiębiorstwo Eisenhuttenwerks Barbarahutte i wzniesiono hutę Barbara (na cześć córki właściciela). Tygodniowe wydobycie rudy żelaza, z 10 czynnych małych kopalń, wynosiło 140 ton. Jednak jakość rudy i wielkość złoża, okazała się o wiele mniejsza niż wcześniej zakładano. Do huty zaczęto więc sprowadzać surowiec z zewnątrz. Po dziewięciu latach zrezygnowano z wytopu surówki w wielkim piecu i zakład przestawił się na produkcję maszyn do przemysłu tekstylnego. Ten rodzaj działalności nie przynosił jednak właścicielom spodziewanych korzyści, dlatego też na początku XX wieku obiekt przekształcono w zakład metalurgiczny obsługujący przede wszystkim miejscową kopalnię. Była tu odlewnia, kuźnia, spawalnia, modelarnia i formiernia. W okresie największego rozwoju w hucie Barbara pracowało 400 pracowników, natomiast w okresie międzywojennym zatrudniano 50 osób.

  E. Piątek –„ Górnictwo rud metali w Górach Sowich”                                                                                               Tadeusz Bieda – „Wśród malowniczych wzgórz nad Wlodzicą”